[از مجموعه هر روز یک پست تا آخر بهمن]

پست امروز را ساعت‌ها پیش نوشته بودم. در مورد کسی بود که همین یک ساعت پیش دعوایمان شد و قبل از نوشتن این چند سطر هم بعد مدت‌ها زدم زیر گریه. آن کلمات چند ساعت پیش را هرگز منتشر نخواهم کرد؛ فقط می‌خواستم بگویم یادت بماند امشب، ساعت ده و نیم، آن جاده‌ی باران‌زده، آن صدا، آن جملات. یادت باشد که اگر نرفتی تقصیر خودت بود، اگر باز هم این اتفاق تکرار شد تقصیر خودت است. یادت باشد احمق.